prawdziwie kwitnąca Jabłoń

nie spłonął w zwoju

nie przycupnął w nieskazitelnej Abstrakcji

prosto w czujący Kształt ściągnęła Go wodnista ciemność

nie potrzebował Kontrastu

wystarczyły Mu ręce i stopy

nimi objawił Nieskończoność

i miał też dłuta

            to one zbudziły śpiącego drozda

w zastygłym strumieniu Drzewa

Niebo przestało być przestrzenią

gdy siedział Mu na ramieniu i śpiewał

teraz Oswobodzone światło krzątało się wśród naczyń

z księżycem połyskującym w Głębi

jak studnie mogły pogubić tafle Lustra?

i tak jest dobrze i tak jest sprawiedliwie

                nicość nie może Zakiełkować

                z pragnienia Rubinowej Jabłoni stać się

lód nie pachnie

                użądlone słowo nie umiera

                świat uczyniono na Przestrzał

spośród wszystkich stworzeń

                tylko my zamykamy oczy

                całując