Czepiam się

Niedziela, święta sprawa. Msza w osiedlowym spichlerzu (tak nazywam budynek kościoła, bo to, co tu stoi nie ma nic wspólnego z sakralną architekturą). Czepiam się. Młodzieżowa schola wyśpiewała wszystko pół tonu niżej, niżby to sugerował strój gitary. Czepiam się. Umawiam się z Panią Reżyser na dworcu (jest Żydówką, dobrze mówi po angielsku i francusku, tylko nie po polsku). Mamy jechać do Pobiedzisk na spotkanie z operatorem, który będzie robił zdjęcia do trailera dokumentu. Mój francuski jest w stanie opłakanym. Nie potrafię wybełkotać najprostszych słów. Coraz bardziej wykrzywiam twarz, ciężko wzdycham i dużo macham rękoma. Czepiam się. Pani Reżyser jest wyrozumiała. Uśmiecha się. Rozmawiamy właściwie w czterech językach: hebrajskim, polskim, angielskim i francuskim (szkoda że nie próbowaliśmy łaciną lub greką). Czepiam się. Kolejka do kasy biletowej, przedziwne zawiłości kupowania biletu. Okazuje się, że zmieniono peron naszego pociągu, ale my poszliśmy już na tyle daleko, że z głośników doszły naszych uszu jedynie jakieś strzępy nieczytelnej informacji. Normalnie jak w mętnym śnie. Nasz pociąg odjechał. Czepiam się. Szukamy następnego. Jest, ale powrót będzie zbyt późno. Unieważniamy bilety. Rezygnujemy z wyjazdu do Pobiedzisk. Mówię "quelle voyage"! (co mniej więcej znaczy "ale podróż"!). Panie Reżyser się uśmiecha. Czepiam się.

Słowa na sprężynie wyskoczyły z pudełka

Ogień

Ciemnoskóry przychodzi po swoje

Nie ocalisz łzy

Słomiana żarówka eksploduje

Za dużo elektronów zostało zniewolonych

Prześwietlone mątwy zaszywają głębie

Widzeniami

Pociągam za spust

I noc rozjątrza błękitny żar

Ciało poszarpane (nie rozszarpane)

Ceruje się samo

Wodospad

"Na obrzeżach źrenic" - videowiersz

Fragment "Czarnego liścia" TOM 1. str.385

"Uniósł dłoń zatrzymując na wysokości oczu. Długą chwilę oglądał ją ze wszystkich stron mocno zdziwiony faktem, że to całkiem normalna dłoń. Z niejasnych przyczyn spodziewał się raczej ujrzeć bardziej dziwną dłoń. Nie potrafił jednak określić na czym ta dziwność miałaby polegać."

trudno mieszkać w płomieniu 
rozsiąść się i rozgościć
gdy z kanap wystają spirale ogni
tam jest niemoc wsobności
apartamenty luksus przestronna bezcelowość
wiatr diamentowy stoi
i nie świeci


wszędzie dobrze ale w płomieniu najlepiej

Myślnik w poprzek pasieki

Może jednak zajmę się pszczołami, a nie pisaniem powieści? Myślę, że na rozwój małej pasieki miałbym większy wpływ, niż na rozwój powieści. Czy ten ring wolny choć raz nie mógłby być leniwym świętem nadmiaru sensu? Czy tu także, jak wszędzie, nicość musi ocierać się o duszę jak kot iglasty? I to uporczywe wydłubywanie miąższu z orzecha, który jest chytrze zakamuflowaną pustką... naprawdę w tym wszechświecie nie ma bardziej interesujących zajęć? Wymiękam wzdłuż i wszerz - dodaj mi nieskończoność na deser.