wtorek, 31 lipca 2012

dwie siły

siła ufności otwiera Nieskończoność. jest jak zdrowe ziarno. drzewo nie przestaje rosnąć. nie przestaje wydawać owoców. ukryte pokłady soków życia należą do ufności.
ziarno które obumiera to nie to samo co ziarno które umiera.
gwiazda która eksploduje. wszystkie składowe cudu życia rozsiane wokół jej nieobecności.
z niej powstaną planety. woda i chmury.
wiara w sens trwania życia jest zdumiewająca. każde źdźbło głosi tę ewangelię.

siła wątpienia to siła tragiczna.
ziarno zarażone niemocą wiary że samo w sobie jest cudem.

ziarno które umiera ale nie po to by dać życie innym.

poniedziałek, 23 lipca 2012

zbyt wiele

Zrób jeden krok w kierunku Boga, w kierunku Jezusa Chrystusa, a On pokona nieskończoność. On już ją pokonał, brakuje tylko twego jednego, małego kroku. Czy to zbyt wiele?

niedziela, 22 lipca 2012

star szip - odcinek 1


bardzo lubię science-fiction.
głównie dlatego że jeszcze bardziej lubię głębiny. tj. kosmos właściwy.
katapulta wyobraźni .
wymyśleć star szip to podstawa. jego architektura paliwo oraz gatunek przestrzeni który będzie musiał pokonać. star szip  musi mieć te elementy. inaczej nie poleci. albo nie będzie mu się chciało. bo są też star szipy AI [artificjal intelidżens].
pół-myślące pół-niemyślące maszyny latające w międzygwiezdnym spejsie. ale one nas nie interesują. interesują nas prawdziwe maszyny. prawdziwe star szipy. którym się ani chce ani nie chce. bo tylko pasażerom pilotom technikom astronautom może się chcieć albo nie chcieć.
a star szip odbiera te niuanse psychiki ludzkiej jedynie przez drążek pilota. a nie sam z siebie.
szczypta dystansu czasowo-przestrzennego a star szip  nabiera rumieńców.
dystans – jakby go nie definiować - powinien mieć naturę mętną. taka czasowa nieco metaforyczna zawiesina między pragnieniami bohaterów [pasażerów star szipa] a celami fizycznymi.
dystans niekoniecznie musi mieć naturę fizyczną.
może mieć nawet i metafizyczną.
pod-przestrzenną nad-przestrzenną. ale za to nigdy para-przestrzenną. [przestrzeń  to przestrzeń. swoisty brak czegoś by inne coś mogło ujawnić swoje istnienie. a najradośniej czyniącej to przez ruch.
bo jak wiemy - -  u nas - - istnienie się porusza. [ czy to nie zdumiewające że człowiek to istota która zagarnia na własność cały wszechświat którego ani nie rozumie ani nawet wzrokiem nie ogarnia prostym i bezczelnym u nas? ot tak?]
istnienie cały czas się rusza. i do tego wszędzie. i to jest właśnie przestrzeń.
nie można za bardzo igrać z czytelnikiem i mówić mu że przestrzeń to tylko metafora pewnego akwenu zdarzeń. musi mieć aspekt fizyczny. niewątpliwy aspekt fizyczny posiada na przykład nos pani z kiosku.
mgliste zawiesiny muszą nieco świecić niczym strzępy gazowych orchidei po wybuchach supernowych.  
szybki. wytrzymały. star szip.
ostatnio modna jest substancja zwana włóknami z których to robi się star szip.
oczywiście w myślach.
kogo obchodzi jakaś grawitacja?
pierwsze drugie i trzecie prawo dynamiki w obliczu światów do których właśnie dociera nasz star szip zwyczajnie bledną?

oto przykład.
star szip przypominający rzadko dziurkowany durszlak w swym funkcjonowaniu okazał się bardziej durszlakiem niż star szipem.
pokonywanie dystansu wielu setek milionów lat świetlnych w kilka minut polegało na zasysaniu przez zestaw mini-blek-hols niskogatunkowych przestrzeni i odcedzaniu ich niczym wodę od wysoko gatunkowych przestrzennie rurek których to osobliwe końcówki łączy się w punktowy horyzont zdarzeń w zasadzie będący celem podróży. problem polegał na przeciśnięciu przez ten durszlak ciała biologiczno-świadomej istoty. właściwie zostawały po niej nienaturalnie rozciągnięte w czasie i przestrzeni nano-nitki  z których to żadna maszyna nie potrafiła od nowa ulepić Kowalskiego. po każdej takiej podróży międzygwiezdni podróżnicy nie wiedzieli w jakich tym razem ciałach się obudzą. niektórzy z nich woleliby już raczej spać wiecznym snem niż zobaczyć się w lustrze po transformacji.
dzisiaj rano
zobaczyłem twarz w lustrze.
i pomyślałem że star szip typu durszlak obleciał pół kosmosu i wypluł mnie rurkami w zupełnie nowej postaci. choć miejsce i twarz wydają się być identyczne z tymi z soboty.
czy jest nazwa choroby na coś takiego?

wtorek, 17 lipca 2012

Wypisy ze starych dzienników: 05.05.1995

Mała zmiana nastroju... taki impuls.

Pisałem dzienniki przez długi, długi czas. 
Właściwie oprócz mnie i Pana Boga nikt ich nie czytał. Długo dojrzewałem do decyzji, żeby pokazać je innym, choćby w małych fragmentach. Jakby nie patrzeć upublicznianie swych pamiętników to rodzaj wysublimowanego ekshibicjonizmu. Obnażanie "miejsc intymnych", nawet jeśli tym "miejscem" jest ukryta dusza, zawsze będzie się wiązać z pewnym ryzykiem. Mianowicie, ujawniona intymność może zostać nieuszanowana. Moje dzienniki to zapis zmagań z samym sobą. Czasem groteskowych a czasem dramatycznych wewnętrznych dialogów, których echo można usłyszeć w mej debiutanckiej powieści (a propos książka wciąż czeka na jakąkolwiek reakcję wydawnictw). To trudny i zarazem niezwykły dialog z Panem Bogiem. Raz jest to krzyk bezsilności, innym razem krzyk radości, wszystkie gamy człowieczych nędzy i uniesień. To również modlitwy, wyszeptane, wyśpiewane... słowa pokorne i niepokorne, chwile pasjonujących poszukiwań w świecie ducha, a także dni stagnacji, miesiące udręki i lata cichych, niewidzialnych śmierci. 
Kiedy dziś je czytam, to sam się dziwię, że są to moje słowa. Chciałbym się podzielić kilkoma fragmentami, bo taki właśnie impuls powraca do mnie od kilku tygodni. Wybieram je na chybił trafił, bez żadnej określonej metodologii.

05.05.1995

Pascal: "Skoro człowiek stracił prawdziwą naturę, wszystko staje się jego naturą; tak samo, skoro prawdziwe dobro stracił, wszystko staje się jego dobrem"

"Jeśli się trapią w głębi, iż nie posiadają więcej światła, niech nie ukrywają tego: nie ma w tym wyznaniu nic hańbiącego; wstyd jest tylko nie mieć wstydu. Ostateczny to dowód słabości umysłu nie wiedzieć, jak nieszczęśliwy jest człowiek bez Boga".

"Od piekła lub nieba odgradza nas tylko życie, rzecz najkruchsza w świecie"

"Natura bowiem jest taka, iż wszędzie ukazuje straconego Boga i w człowieku, i poza człowiekiem, skażoną naturę"

Czasem, myślę sobie, Panie Boże, że tylko krzyk do Ciebie obejmuje mnie całego. Nieutulona otchłań ego tak może tylko posiadać samo siebie, imitować objęcie Twoich ramion. Jeśli już tylko krzykiem, tym wibrującym jękiem, poza jakąkolwiek materialną słyszalną częstotliwością umiem się modlić, to właśnie tak będę się modlił. Nie mam sił udawać, że jestem lepszy, cichszy, pogodniejszy...
Czasem mam wrażenie, że już wszystko mi odebrałeś, i pozostawiłeś tylko ten krzyk, udrękę niepewności między JEST a NIE JEST.
Serce człowieka jest rzeczą tak wielką, że aż straszną! Jeśli wierzy w Ciebie, jesteś dla niego Miłością, jeśli wielbi rzeczy, porzucając samo siebie - jesteś, Boże, dla niego nicością... Czy całe życie nie jest wewnętrznym pojedynkiem ludzkiego serca, abyś był bardziej Miłością, niż nicością? 
Serce nie potrafi Ciebie kochać jako nicości, potrafi natomiast iść przez nicość kochając. To właśnie jest definicja wiary wg św. Jana od Krzyża. Nada, nada, nada, nada... aby Chrystus był wszystkim.

Pascal: "Pożądliwość posługuje się Bogiem, a cieszy się światem; zasię miłość przeciwnie".

niedziela, 15 lipca 2012

B*&$76854lolo


o czym by tu… no właśnie. nie ma za bardzo o czym.
wszechświat taki rozległy a ja się zastanawiam o czym by tu.
o tym że zjadłem ostatniego trufla. zbyt banalne. ale za to prawdziwe. można nawet powiedzieć że pisanie o jedzeniu ostatniego trufla byłoby swoistą literaturą faktu.
ale kogo interesuje to że właśnie zjadłem ostatniego trufla?
czy w tym rozległym wszechświecie znalazłaby się choć jedna jedyna istota wyposażona w emocje i świadomość [niekoniecznie musi to być istota ludzka] którą w jakikolwiek sposób fakt zjedzenia przeze mnie ostatniego trufla - - - poruszyłby?
to się nadaje tylko na facebooka. nie na bloga.
blog.
jak sama nazwa wskazuje [a propos skąd się wzięło słowo blog?] aspiruje. celuje. do tajemnej strefy art.
a facebook to wysypisko zużytych słów.
niektórzy uważają że współczesne hałdy śmieci zwane wysypiskami to ostatni autentyczny performance. całkowicie wolny od mizdrzących się autystycznych artystów.
sztuka. instalacja. happening. zwał jak zwał. chodzi o to że ta kupa śmieci to uwolniona od fałszu forma artystycznego wyrazu ludzkości. bezpośrednia do bólu [rzekłbym nawet do odoru] szczera.
nie wiem… nie wiem… nie znam się.
ostatnio coś dziwnego się ze mną stało. od myśli szybko przechodzę do słów. a od słów do uczynków.
nie wiem… może to akurat dobrze. a nie źle.
otóż wiele się nie namyślając wrzuciłem ten zlepek zużytych słów na fejsa.  (cyt. dosł. z samego siebie):
Mam świadomość, że nie podniosę poziomu cywilizacji tym wpisem. Mimo to, odważę się.... otóż zjadłem ostatniego trufla.
tylko dlatego że jest to cytat użyłem dużych liter oraz przecinków. bo normalnie jak już wspominałem nie używam. ich.
nie żebym nie poważał. zwyczajnie nie stosuję. taki autystyczno-artystyczny czojs!
o i proszę.
jest reakcja. marcin to lubi. a mariusz skomentował „a moralniaka masz”? więc ja lubię koment mariusza. nie ma w gupim fejsie opcji lubienia lubię. bo polubiłbym lubienie marcina.
o tempore. o mores.
o ludzkości. quo vadis? w jakież to meandry mielizn mentalnych zabrnęliśmy
zaraz. zaraz…
jakiś B*&$76854lolo pisze do mnie na czacie dziwnymi krzakami. odpisuję: WTF?
B*&$76854lolo: przeprasza, pisane z inne galaktyka, nie poznam język polski, użył google translator.
Ja: że co?
B*&$76854lolo: jest wzruszony ze ty i B*&$76854lolo lubi trufle. Cieszy się zjedzony ostatni trufel. Bo wielbie bardzo truflami. Jesteśmy sąsiady. Moja galaktyki blisko ich galaktyką. My tutaj mlaszczemy truflami. No i mamy facebook!
Ja: spadaj świrze!
przełączam szybko na offline.
to może jednak o sąsiadce napiszę co trzyma w swoim małym mieszkanku w bloku około 14 kotów?
no i co niby mógłbym o niej powiedzieć?
nic. to straszne.
myślę że można o niej napisać naprawdę wiele niezwykłych rzeczy. takich że się filozofom nie śniło. ale ja nie potrafię oprócz tego że trzyma w swoim małym mieszkanku w bloku  około 14 kotów.
przeprasza. jutro kupi nowymi truflami paczka.

piątek, 13 lipca 2012

analogowy spacer wśród

Drugoplanowym celem lotu był spacer w otwartej przestrzeni kosmicznej...

powinno się mnie wsadzić w kapsułę. wystrzelić w kosmos i porzucić gdzieś na obrzeżach Drogi Mlecznej. 
nie jestem okrutnikiem.
po prostu moje cele z punktu widzenia ludzkiej cywilizacji były są i będą drugoplanowe.

na przykład teraz
całkiem rozmyślnie bojkotuję przecinki. to bardzo niegrzecznie z mojej strony. matka literatura nie puści mi tego płazem. przypomni mi tę arogancję w najmniej spodziewanym momencie niczym koszmar o maturze.
ściąga nie spada na mój stół ale na zielony blat nauczycieli.
o czym to ja....
aha!
zobaczyłem dziś myśli.
tak. to były myśli. tuż nade mną. na coś czekały. właściwie jakby czekały gdy wreszcie będą mogły stać się moimi
myślami.
taki łagodny cumulus z lekką poświatą, w każdym bądź razie z kosmosu wygląda jak analogowy baranek.
nigdy nie lekceważ ciemnej strony liczydła. tak mogłoby powiedzieć Liczydło marki Wader do Kalkulatora marki Luke Skywalker. 
o czym to ja...
aha!
i w tej kapsule miałbym takie małe drzwiczki na zasuwkę. ubierałbym codziennie taki niedopasowany skafander i wychodził na spacer.
prosto w przestrzeń kosmiczną. jak na łąkę. albo na ulicę.
jak ja uwielbiam takie spacery!
patrzę sobie na gwiazdy. one patrzą na mnie. co ważne!
one nie są już migoczącymi punkcikami na odległej płachcie w kolorze wiecznie wilgotnego kleksa.
ich wielkość to wielkość dojrzewających papierówek lub jakby za chwilę same miały spaść.
zadudnić radośnie o ziemię.
i ja tam chodzę. właściwie płynę. frunę. sunę. krokiem spacerowym. i nie nazywam gwiazd. nie ma takiej potrzeby. zapominam o Cygnus Orion Mgławicy Magellana.

pastwię się nad myślą która nie stała się moją.
ciszą wśród.

osamotniony neuron



pisanie scenariusza do filmu dokumentalnego to artystyczno-intelektualne (z przewagą artystyczno) salto mortale. wiszę w powietrzu wygięty do tyłu w charakterystyczny pałąk i nie wiem kiedy jak oraz na co opadnę roztrzaskując się lub też przeżyję upajając się burzą oklasków.
standing ovation
kierownik produkcji chce mieć jasne wytyczne. rozumiem go. sceny. inscenizacje. lokalizacje. wnętrza. scenografia. rekwizyty. gdzie jakie ile?
nie znam odpowiedzi.
to znaczy znam ale są tak mętne że w zasadzie nie są.
nie wiem.
jak pan reżyser i scenarzysta może nie wiedzieć? ano może.
scenariusz filmu dokumentalnego nie powstaje tak jak scenariusz filmu fabularnego. nie ułożę sobie całego świata zgodnie z mą uprzednią wizją. to znaczy w jakiejś części ułożę ale i tak kilka nieoczekiwanych wypowiedzi - ba! kilka słów - wywraca cały ten piękny konstrukt do góry nogami. i tutaj scenarzyści i reżyserzy dokumentu [zazwyczaj to dwoje w jednym] dzielą się na dobrych dokumentalistów oraz złych dokumentalistów.
dobry dokumentalista to taki który akceptuje że konstrukt upada. wprawdzie tygodnie może nawet i miesiące ślęczenia nad kilkoma stronicami scenariusza bierze w łeb ale rzeczywistość - tj. ten zupełnie nowy i chropowaty krajobraz faktów w jakiś sposób wynagradza ten żal. bowiem zaobserwowane życie zawsze jest dla niego atrakcyjniejsze niż jego zgrabna gładka i symetryczna wizja która ma się nijak do zaistniałych faktów.
zły dokumentalista idzie na wojnę z faktami.
wizja wydaje się atrakcyjniejsza. dla niego dokument to brutalna sztuka zapanowania nad chaosem życia która jak wszyscy dobrze wiemy jest materią zbyt barwną zbyt wielowymiarową zbyt krzykliwą zbyt prostą zbyt nieuchwytną... ryba która złośliwie namydla swoje łuski.
zatem scenariusz filmu dokumentalnego to właściwie idea w nieustannym interaktywnym procesie. jej najbardziej naturalnym środowiskiem jest wnętrze głowy tegoż scenarzysty-reżysera a nie zapisana kartka papieru.
ale chyba coś musimy wiedzieć TAK? o czym to właściwie jest film?
zawężanie - selekcja - wyodrębnienie. przecież można powiedzieć że to nie jest film o pingwinach Indianach drapaczach chmur samolotach proszkach do prania. a jednak można!
tylko po co?
mam ochotę wtedy zaprosić wszystkich do wnętrza swej głowy jak do muzeum.
proszę wycieczki za tymi szklanymi gablotami znajduą się jeszcze nieukształtowane do końca idee. proszę nie dokarmiać ani też nie stukać w szybkę.


czasem ten osamotniony neuron potrafi zaskoczyć samego siebie.

wtedy rodzi się myśl. idea. sztuka zadziwiania samego siebie powinna mieć osobną dyscyplinę w para para para olimpiadzie - dla scenarzystów-reżyserów filmów dokumentalnych.

czwartek, 12 lipca 2012


W Bożym planie, raj był rzeczywistością, w której twórcza konfrontacja między życiem naturalnym (zmysły i umysł) a życiem nadprzyrodzonym (miłosna wizja przebóstwiająca) miała także mieć charakter napięciowy i napędzający osobę ludzką do wzrostu, ale bez obecnego elementu walki, cierpienia, rozdarcia, szoku i bolesnego poczucia alienacji jednego świata od drugiego, która powstała na wskutek upadku i zranienia ludzkiej natury.

wtorek, 10 lipca 2012


Właśnie się dowiedziałem, że okradziono moją żonę z portfela, w którym była spora gotówka oraz wszystkie ważne dokumenty jak dowód osobisty, prawo jazy. Stało się to przy bazylice Sagrada Familia w Barcelonie. Od razu zobaczyłem w tym zdarzeniu coś więcej, niż tylko zwykłą kradzież. Może przesadzam, ale zobaczyłem w tym jakiś szczególny znak naszych ucywilizowanych, barbarzyńskich czasów. Złodziej wykorzystujący szczery zachwyt turystki nad niezwykłym dziełem Gaudiego, naturalną nieuwagę wynikającą z kontemplacji piękna to szczególnie niebezpieczny złodziej.
Gaudi też zginął przez nieuwagę. Potrącił go tramwaj, gdy genialny architekt zanurzony w swych rozmyślaniach nad nieukończonym projektem bazyliki po prostu szybkim krokiem przechodził przez ulicę.
Gaudi to również jedyny (jak na razie) artysta katolik, który ma otwarty proces beatyfikacyjny.

To miejsce wydaje się być naznaczone: piękno, roztargnienie, kontemplacja, śmierć, nieuwaga, złodziejaszki. Na samym dole każdej pięknej struktury istnieją ciasne i ciemne korytarzyki dla przemykających szczurów.

poniedziałek, 9 lipca 2012

udowodnij mnie


dystans to taka odległość między mną rozmazanym na tle [jakimkolwiek tle]. a      mym pomnikiem. [różowy marmur z zielonkawą miedzią]
czoło marszczy świat ukośnie. [membranę z przewagą rzadkich częstotliwości]
kupił Hamlet iPada.
            iHamlet w banał uPada
zanim poznałem mapy śniły mi się kontynenty. nietknięte. morza mieniły się imionami jednej zmiennej. [nie do udowodnienia]
            jestem nie do udowodnienia
jak Ty
nie wiem kto bardziej.
płaczące zasłony. czujące kurtyny. myślące skóry.
moja dusza Cię szuka.
przedziera się przez migoczące powierzchnie.
             ostatniej głębi nie dotyka promień
ona jest promieniem.
[współpatrzącym]

nie do pochwycenia
jesteś nie do pochwycenia
nie tak
jak ja

czwartek, 5 lipca 2012


może ja sroki powinienem docenić
te tutaj na parapecie
a nie nowe zmysły wykształcać?


po co mi one
jak wszystko płynie w kierunku odwrotnym do patrzenia?


może to z zazdrości że to nie ja
lecę tym samolotem
wymyślam "motyle z kości"
i porastam światem
taki punkt widzenia wszystkim zamaskowany
tobą też


"moje powieki to niewypały"


dlaczego to powiedziałem?
może dlatego że będąc zjawą z opóźnionym zapłonem
od zawsze w jawie rozjarzony snami
brodzę ze złamanym wiosłem?


"bezkresna mielizna"


gdzieś w otchłani kropki głucha żmija
i wcale nie śpi