wystarczy udawania


JESZCZE NIE JESTEM


rozpadły się
pajęczynowe pergaminy
arcyzłożone traktaty o stawaniu się
kamieniem
w siedmiowymiarowym śnie
o sobie i o tobie

pisać w duchowych ciemnościach, to gorzej niż pisać po pijaku; alkohol zamroczy umysł i słowa tak nie szarpią - u bram rozpaczy słowa wyostrzają bezsilność

Gdyby nie wlec za słowami ciężaru własnego JA napisałoby się każdy możliwy wartościowy wiersz, scenariusz i powieść. Żyłoby się życiem, a nie umieraniem. Jest tyle wolnej przestrzeni w kosmosie, a ja się duszę w samym sobie. To wręcz niewiarygodne, ile razy na dzień staję przed wielką pustką z misją wchłonięcia jej do wewnątrz i przekształcenia w coś.

pójdź moja ćmo

musimy przepłynąć

nieparzysty płomień

to będzie morderstwo doskonałe 

żadnych śladów świadków 

swądu wystrzałów

przede wszystkim sterylność
intencji

plus
sadzonki skrzydeł na grzbiecie

Pod włos

Prostokątny cień schodzi po wieżowcu. Mógłbym napisać, że: "haczy o balkony i parapety  i że jesień to sprawiła, iż ma coraz większe przesunięcie na prawo" ale oficjalnie tego nie napiszę. Coraz trudniejsza sztuka znikania pod włos.