zanim stąd zniknę
i w dzwonie ciszy
owinięty pergaminem galaktyk
wymknę się z pełznących poematów
snów rdzawych szeptów
a serce niespokojna mewa
wyjęczy biel skrzydłami
wyśpiewam wyszepcę

gdy drzazgi słów spadają

pieśń o milczącym Logosie

mam tylko jazgotliwe znaczenia z przeciętym językiem
a sam utkany jestem z Jego milczenia
mętna surowica praw i brak powietrza
tak mało miejsca pomiędzy młotem gwoździem i uderzeniem

gdy drzazgi słów spadają

jesienią wyciągam je z rąk oczu i krtani
może nawet uwierzyłbym że są piękne
gdyby im nie brakło głębi i ostrości

gdy drzazgi słów spadają

mam tylko rozproszone litery
ślady martwej jaszczurki na parzącym piasku
i mienię się niezmiennie - jak morze - zmiennymi imionami

gdy drzazgi słów spadają

jestem asylabicznym owadem
z pokrętłem na rubinowym pancerzu
chyba nikt już nie szuka szyfru prócz Niego

gdy drzazgi słów spadają

Logos przechodzi bez początku i końca
bez namierzalnych sekwencji
sens ostateczny
wciąż i na wieki


otwarty
[nie mylić z "rozmyty"]